3:22:20
Precies een maand en een dag na mijn eerste marathon. Revalidatie achter de rug en ik kom mijn eerste tekst tegen. Lekker veel van gekomen… denk ik hardop. Maar wel een andere ervaring rijker! En vol nieuwe ambities. Mijn eerste marathon was een magische hel. Ver van huis, een onbekende stad en 6 bruggen. Tot ongeveer 32 km ging het eigenlijk nog best goed in Boedapest. Zorgvuldig met eigen schema getraind en het leek zich uit te betalen. Hoewel mijn rechterbovenbeen bij 2 km al een zeurend pijntje vertoont, lijkt dit geen belemmering. Wel iets te veel geslenterd door de stad de twee dagen ervoor.
Man met de boorhamer
Maar dan… de bekende man met de hamer. Wat begon als zeurende pijn ontwikkelde zich langzaam tot een pneumatische boorhamer op mijn bovenbenen. Het verval in de laatste 7 km is enorm en de fly-over op 38 km drijft me tot waanzin. Nooit geweten dat hardlopen zo’n pijn kan doen. Maar wat een ontlading na de finish. Mijn vriend Michael (al minutenlang binnen) wacht en vangt me op en kort daarna val ik in de armen van mijn vriendin Babette, die in de tussentijd de 10 km heeft gelopen met vriendin Yvonne. Tranen schieten in mijn ogen… Maar waarom? Omdat het voorbij is? Omdat ik het gehaald heb? Vanwege de pijn in mijn benen? Of omdat ik hier 9 maanden naartoe heb gewerkt en daar nu een einde aan is gekomen. Hoe dan ook, dit smaakt naar meer!
Vier medailles: Babette (linksboven) en Yvonne (rechtsboven) liepen de 10km. Michael (linksonder) en ik de hele 42.195
En nu verder
Inmiddels heb ik alweer meerdere loopjes en een proeftraining (met vriend Michael) achter de rug bij Phanos in het Olympisch stadion en kriebelt het om in te schrijven voor een volgende marathon. De tijd van 3:22:20 (netto) moet te verbeteren zijn en ergens in de verte lonkt zelfs de 3-uursgrens. Snelheid moet omhoog en spieren moeten sterker en harder worden. Het is zoeken naar een balans tussen werk, gezin, sociale contacten en hardlopen. Maar waar een wil is… Eerst maar eens de Zevenheuvelenloop zondag.
